Problem szkolnych prześladowań

Dlaczego co roku odsetek osób prześladowanych w szkołach wciąż rośnie. Dlaczego mimo tylu przypadków, sprawa ta nie jest jeszcze wystarczająco nagłośniona. Dlaczego tak trudno jest zapobiec nienawiści młodych osób do siebie nawzajem i dlaczego ta nienawiść tak łatwo przychodzi.

Pewnie wiele z Was było ofiarami szkolnych prześladowców, a może ktoś z Was właśnie takim prześladowcą był. Jak obie strony radzą sobie w dorosłym życiu ze szkolnymi wspomnieniami, czy wracają one w snach, a może zostały całkowicie wyparte? Chciałabym podzielić się dzisiaj moją historią, jak wyglądało moje życie, kiedy prześladowano mnie w szkole i jakie skutki odczuwam do dziś. 

Nigdy nie dowiedziałam się dlaczego to właśnie ja padłam ofiarą prześladowania, dlaczego te osoby wybrały właśnie mnie. Ale pierwszy dzień pamiętam bardzo dobrze, kiedy siedząc na lekcji usłyszałam słowa w moją stronę "sperma leci ci z długopisu, lody robisz za 2,50". Jako 12-letnia dziewczynka nie wiedziałam nawet co to znaczy, ale chłopcy mieli z tych słów niezły ubaw. Nigdy dobrze nie czułam się w centrum uwagi, a szczególnie teraz, kiedy wszyscy śmieli się z tego, a ja nie wiedziałam, dlaczego tak ich to bawi. Dowiedziałam się niedługo później, że żarty mają podtekst seksualny, a ja przecież byłam jeszcze dzieckiem, oni zresztą też... Przez kolejne 5 lat ciągle słyszałam ten sam tekst w całej szkole, bo przecież mówili o tym głośno. Później doszło jeszcze śmianie się z mojego wyglądu, wyzwiska, głupie żarty. Wierzyłam w każde słowo powiedziane do mnie, w każde wyzwisko. Traktowałam to jako fakt, że jestem gruba, nic nie warta. Te słowa uderzały we mnie coraz mocniej, odczuwałam każde z nich, nie potrafiłam stanąć w swojej obronie. Byłam w tym wszystkim sama, bo najbliższe mi koleżanki nie reagowały, a wręcz śmiały się razem z innymi. Wtedy zaczęły się moje pierwsze ataki paniki, omdlenia, bóle brzucha, udawane choroby... Wszystko tylko po to, żeby nie iść do szkoły, żeby choć jeden dzień nie słyszeć nic złego na swój temat. 

Nie mówiłam o tym rodzicom, nauczycielom, nikomu. Uważałam, że jestem już duża i muszę radzić sobie sama, co z perspektywy czasu wydaje się bardzo głupie. Byłam wtedy bardzo silna, nie płakałam w szkole, udawałam, że to mnie nie rusza, mimo że w środku rozpadałam się na milion kawałeczków. Przez stres i ciągłe napięcie objawy OCD ciągle się nasilały, a ja nie byłam nawet tego świadoma, że to właśnie w tym czasie zaczynają się moje problemy psychiczne. Moja samoocena sięgnęła dna, przestałam rozwijać swoje pasje, zainteresowania, zaczęłam żyć w nierealnym świecie marzeń, bo życie w tym realnym było dla mnie zbyt trudne. Patrzyłam na siebie z odrazą, nie akceptowałam nawet małej cząstki swojego ciała, a moja psychika była tak zmęczona, że nie potrafiłam logicznie myśleć.

Teraz, kiedy mam już 20 lat, jestem pod opieką specjalistów i wciąż poznaje sobie na nowo, dopiero zdaje sobie sprawę, jaki wpływ na moje dalsze życie miały te wydarzenia, które wciąż we mnie żyją i na które muszę poświęcić jeszcze wiele godzin terapii. 

Jestem pewna, że setki, a może nawet tysiące, osób mają historie podobne do mojej. Niektórzy z nich byli bardziej odważni i poprosili o pomoc rodziców, nauczycieli, inni tak jak ja próbowali radzić sobie sami, oczywiście miało to różne skutki. Jedni popadli w depresje lub inne zaburzenia psychiczne, niektórzy popełnili samobójstwo. 

Jest wiele powodów, przez które powinniśmy bardziej nagłaśniać problemy prześladowania w szkole. Setki historii wypowiedzianych i tysiące niewypowiedzianych powinny być motywacją do tego, by zacząć uświadamiać młodych ludzi o skutkach, jakie niosą za sobą prześladowania. Może wy byliście ofiarami prześladowań? Podzielcie się swoją historią!